Με αφορμή την γέννηση του μεγάλου λογοτέχνη και ποιητή Γεώργιου Βιζυηνού.
Γ. Μ. Βιζυηνού
Αγαθή τύχη, ανεκινήθη εσχάτως το περί νεοελληνικής γλώσσης ζήτημα, το ουσιωδέστερον κατ’ εμέ των όσα έπρεπε να απασχολούν το ημέτερον έθνος, ουσιωδέστερον ίσως και αυτού ακόμη του ανατολικού ζητήματος. Πλην, αναγνώσται και αναγνώστριαι, όσοι υπολείπεσθε ακόμη της Μεγάλης ημών Ιδέας θιασώται, μη εκπλαγήτε δια την άμεσον ταύτην συσχέτισιν του ζωτικωτέρου των ζητημάτων με την γραμματικήν των σχολαστικών της Ελλάδος. — Το γνωρίζω: Οι καλόγηροι φρονούν, ότι θα υπάγωμεν όλοι εις τον διάβολον όσοι δεν αποκληρούμεν τους υιούς και τας θυγατέρας ημών, δια ν’ αφιερώσωμεν τα κτήματά μας εις τα μοναστήρια προς ψυχικήν σωτηρίαν οι συγγραφείς πρεσβεύουν ως άρθρον πίστεως ιδίας, ότι πρόοδος εθνική δεν είναι δυνατόν να γίνει ενόσω έκαστος των Ελλήνων δεν σπεύδει να εγγραφεί συνδρομητής εις τα βιβλία των, προπληρώνων, εννοείται, την συνδρομήν του. Και εγώ λοιπόν ημπορώ να φανώ υποθέτων, ότι η Ελλάς δεν θα λύσει το ανατολικόν ζήτημα υπέρ εαυτής ει μη δια των απολύτων γενικών και των απαρεμφάτων, και έρχομαι επομένως ενταύθα να παραστήσω το σύνθημα του μέλλοντος μεγαλείου της πατρίδος ως συνιστάμενον εις ουδέν άλλο, ει μη εις λέξεις, λέξεις, λέξεις. Όχι. Ο λόγος, δια τον οποίον συνδέω το γλωσσικόν της Ελλάδος ζήτημα με το άλλο, το αποβλέπον τούτ’ αυτό την ύπαρξίν της είναι — αλλά καλλίτερα να τον μαντεύσετε μόνοι σας εν τώ μεταξύ αναγινώσκοντες.— Το ανάγνωσμα όμως, όπερ σας προσφέρω, δεν είναι παρά μία ιστορία. Μία ιστορία τόσον απλή και συνήθης, ώστε απορώ πως δεν, την έχει καμία εκ των μεγάλων επιφυλλίδων, κανέν από τα ογκώδη βιβλία όσα εγράφησαν εσχάτως περί του ποία πρέπει να είναι η γλώσσα των σημερινών Ελλήνων. Ιδού η ιστορία.
Η συνέχεια εδώ
